สุขภาพ

หากผู้ป่วยติดเชื้อวัณโรค แต่ไม่มีแสดง ก็ยังจำเป็นต้องเข้ารับการรักษา วิธีรักษาวัณโรคจะเพื่อกำจัดเชื้อโรคที่อาจก่อให้เกิดปัญหาเมื่อถูกกระตุ้นให้ทำงาน การรักษาป้องกันที่พบได้บ่อยที่สุดคือการให้ยาปฏิชีวนะ isoniazid (INH) ทุกวัน วันละเม็ด นาน 6 – 9 เดือน ผู้ป่วยที่เป็นวัณโรคจะไม่ใช่พาหะนำโรคอีกต่อไป

เชื้อวัณโรคแพร่กระจายทางอากาศ ผู้ป่วยต้องรับเชื้อผ่านการสูดดมละอองที่มีเชื้อแบคทีเรียเข้าไป ซึ่งเชื้อจะแพร่กระจายมาจากผู้ป่วยคนอื่น หมายความว่าการอยู่ใกล้ผู้ป่วยที่เป็นวัณโรค เมื่อพวกเขาไอ จามหรือพูดคุยใกล้ ๆ  ใบหน้าของคุณเป็นระยะเวลานาน จะทำให้คุณเสี่ยงต่อการติดเชื้อได้ การจูบ กอด หรือจับมือกับผู้ที่เป็นวัณโรคไม่ได้ทำให้เกิดการแพร่ระบาดของโรค รวมถึงการใช้ผ้าปูเตียง เสื้อผ้า หรือนั่งชักโครกร่วมกันก็ไม่ใช่วิธีที่เชื้อโรคจะแพร่กระจายเช่นกัน

หากสงสัยว่าตนเองเป็นวัณโรค ควรสังเกตอาการและสัญญาณของวัณโรค ดังต่อไปนี้: ●     ไอแรงเป็นเวลาอย่างน้อย 3 สัปดาห์ขึ้นไป ●     เหงื่อออกมากตอนกลางคืน ●     ไอเป็นเลือด หรือมีเสมหะ ●     เจ็บหน้าอก ●    

แม้ว่าร่างกายของบางคนจะได้รับเชื้อแบคทีเรียวัณโรคได้ แต่ระบบภูมิคุ้มกันของร่างกายจะสามารถป้องกันไม่ให้เจ็บป่วยได้ ด้วยเหตุนี้แพทย์จึงให้ความแตกต่างระหว่าง: วัณโรคแฝง ผู้ป่วยติดเชื้อวัณโรค แต่เชื้อไม่ทำงานและไม่ก่อให้เกิดอาการใด ๆ วัณโรคแฝงหรือวัณโรคที่ไม่แสดงอาการ เป็นการติดเชื้อวัณโรคที่ไม่ติดต่อ แต่วัณโรคที่แฝงตัวอยู่สามารถแสดงอาการได้ทุกเมื่อ จึงควรเข้ารับการรักษา วัณโรคที่แสดงอาการ เรียกผู้ป่วยวัณโรค ในกรณีผู้ป่วยส่วนมากจะเป็นพาหะแพร่เชื้อไปยังผู้อื่นได้ อาจมีอาการได้นานหลายสัปดาห์